ωτοπέτης

-όπετες, ΜΑ

αυτός που έχει ωτοειδείς πτέρυγες ή, κατ' άλλους, αυτός που ανοίγει τα αφτιά του σαν φτερά για να ακούσει.

[ΕΤΥΜΟΛ. < οὖς*, ὠτός «αφτί» + -πέτης (< πέτομαι «πετώ», φτερουγίζω»), πρβλ. ὠκυ-πέτης].